Η Γιουβέντους θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη στο παιχνίδι του Μπερναμπέου. Χωρίς να δυσκολευθεί και με αριθμητικό μειονέκτημα μπορούσε να φύγει από τη Μαδρίτη τουλάχιστον με την ισοπαλία…
Μια δυνατή Γιουβέντους με τρεις-τέσσερις καλύτερους ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα της θα μπορούσε να χορέψει τη Ρεάλ μέσα στο γήπεδό της και φυσικά σήμερα να ήταν οδηγός του ομίλου.
Και βέβαια αδικήθηκε από το λανθασμένο σφύριγμα του Γερμανού. Αδικούμε και τους εαυτούς μας όμως αναγνωρίζοντας απλά την προσπάθεια δεκατεσσάρων ποδοσφαιριστών και μένουμε στο… «καλά παίξαμε, μπορούσαμε το “Χ”».
Εγώ είδα μια Ρεάλ που δε σκίστηκε ιδιαίτερα για το ματς. Μπήκε μπροστά στο σκορ δύο φορές και μάλλον αν χρειαζόταν θα ανέβαζε στροφές και θα έμπαινε και τρίτη. Ηθελε τη νίκη αλλά και να της στράβωνε στο ματς και καθόταν στην ισοπαλία δε θα γινόταν και τίποτα.
Ναι, απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ, η Γιούβε στάθηκε αξιοπρεπώς. Μπορούμε όμως να υποστηρίζουμε την ομάδα που πρώτη κατέκτησε τα πάντα και να θεωρούμε το «αξιοπρεπώς» ως μια ικανοποιητική κριτική;
Μάλλον με χειρότερη ενδεκάδα τους είχαμε νικήσει πριν κάποια χρόνια. Και θα μπορούσαμε να το κάνουμε και σήμερα. Αυτό απέχει πολύ από το να μείνουμε ευχαριστημένοι επειδή πάλεψαν. Χρέος τους ήταν να το παλέψουν. Γι’ αυτό πληρώνονται. Η έλλειψη πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών και η στήριξη στο σύνολο, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι… ταμάμ.
Εμένα περισσότερο με προβληματίζει που δεν καταφέραμε να κερδίσουμε μια τόσο αδιάφορη Ρεάλ παρά ό,τι παραλίγο να πάρουμε ισοπαλία με δέκα παίκτες μέσα στο Μπερναμπέου.
Και προσοχή, μην μπερδευόμαστε. Φυσικά και θα χειροκροτηθεί η ομάδα γιατί την αγαπάμε όπως και να ’χει. Αλλά όχι και να μείνουμε ευχαριστμένοι…
Πηγή http://gruppogreco.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2531.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου