Σοφός δεν είμαι αλλά αν κατάλαβα κάτι από το ματς της Μαδρίτης είναι ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει τη Γιουβέντους με βάση το τι περιμένει από αυτή.
Το τι περιμένει ο καθένας, φυσικά, εξαρτάται από τον ίδιο. Οποιος πιστεύει ότι αυτή η ομάδα, με αυτό το ρόστερ, μπορεί να έχει ως στόχο την κατάκτηση του Champions League, μπορεί δηλαδή να παίξει στα ίσια τις ομάδες που θεωρούνται φαβορί για την κούπα, σήμερα έχει κάθε δικαίωμα να κράξει τους πάντες γιατί χάσαμε από μια Ρεάλ που δεν ήταν στο 100%. Οποιος πιστεύει ότι η Γιουβέντους μπορεί να στοχεύει σε μια πορεία, στην καλύτερη, όπως πέρυσι, τότε μπορεί να είδε διαφορετικά τον αγώνα στη Μαδρίτη.
Προσωπικά είμαι σίγουρος κατά 90% ότι η Γιούβε θα περάσει στους «16» και κατά 100% ότι θα πάρει το πρωτάθλημα. Αν κάνουμε στην Ευρώπη κάτι καλύτερο από πέρυσι, πάντως, δε θα είναι -κατά τη γνώμη μου πάντα- μια 100% φυσιολογική πορεία αλλά υπέρβαση του προπονητή και των παικτών. Γιατί ο προπονητής και οι παίκτες, ειδικά αυτοί που υπολογίζονται στον βασικό κορμό και όχι αυτοί που πρέπει να δίνουν βάθος από τον πάγκο, δεν είχαν το καλοκαίρι τη βοήθεια που θα έπρεπε από τη διοίκηση.
Αυτό, προσωπικά, το κατάλαβα χθες και ειδικά στη φάση της αποβολής του Κιελίνι. Δεν έχω κλάψει ποτέ για διαιτησία ως Γιουβεντίνος και δε θα το κάνω και ποτέ. Θα... κλάψω όμως στη διοίκηση όταν η Γιούβε είναι φανερά ένα επίπεδο κάτω από τους παραδοσιακούς αντιπάλους της στην Ευρώπη. Η αποβολή του Κιελίνι είναι το κλασικό σφύριγμα που θα πάρει σε ένα ντέρμπι ο δυνατός. Αυτός που είναι πιο δυνατός αγωνιστικά, οικονομικά, εμπορικά, επικοινωνιακά κλπ.
Από τη δεκαετία του ‘70, όταν το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται πιο σοβαρό, μέχρι και το 2006 ήταν περισσότερες οι χρονιές που η Γιουβέντους ήταν στο κλειστό γκρουπ των πιο δυνατών ομάδων της Ευρώπης και λιγότερες έξω από αυτό. Σε αυτό το κλειστό γκρουπ, κατά την άποψη μου, δεν μπορεί να μας βάλει ο Κόντε ή οι παίκτες μόνοι τους. Σε αυτό το γκρουπ των φαβορί σε βάζει (και) η διοίκηση με τις κινήσεις της σε όλα τα επίπεδα.
Από την Ρεάλ έχουμε χάσει λόγω σφυρίγματος όχι ένα ματς ομίλου αλλά ολόκληρη κούπα το 1998 με το οφσάιντ του Μιγιάτοβιτς. Τότε, όμως, δεν μας απασχολούσε και ιδιαίτερα το διαιτητικό λάθος γιατί δε χρειαζόταν η κούπα για να είμαστε η πιο δυνατή ομάδα της Ευρώπης. Ημασταν και το ξέραμε όλοι. Κι εμείς και οι άλλοι.
Εκεί πρέπει να φτάσει ξανά η Γιουβέντους. Και το να φτάσει εκεί, δεν εξαρτάται από το αν θα παίξουμε με 3-5-2 ή με 4-3-3. Εξαρτάται από το να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι είμαστε η Γιουβέντους!
Πηγή http://gruppogreco.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3572.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου